Leven in het Plastoceen: oplossingen voor de plasticpest

Luister naar dit verhaal

Op de eerste Dag van de Aarde, 22 april 1970, werd DDT nog steeds veel gebruikt, waren Amerikaanse zeearenden schaars en bestond de EPA niet.

Nu de Dag van de Aarde weer in zicht komt, denk ik na over de vele crises waarmee het leven momenteel wordt geconfronteerd – en vraag ik me af welke de meeste onze niet onbeperkte aandacht en energie vereisen. Inmiddels accepteren de meeste mensen dat klimaatverandering – of, zoals ik denk dat het zou moeten worden genoemd, de klimaatnoodtoestand – een reëel en groot probleem is. Hetzelfde geldt tot op zekere hoogte voor de ontmoedigende uitdagingen voor de lucht die we inademen, het voedsel dat we eten en het water dat we drinken.

Ik denk echter niet dat mensen echt het grote gevaar begrijpen dat wordt gecreëerd door zeventig jaar willekeurig plasticgebruik, gecreëerd door zeventig jaar willekeurig plasticgebruik – of de impact van het niet luid genoeg luiden van de alarmbellen om een ​​adequaat mondiaal beleid te mobiliseren. antwoord.

Ik heb onlangs beschreven hoe kunststoffen de celfunctie in ons lichaam en in het grotere ecosysteem verstoren. Maar het wordt nog steeds beschouwd als een afgelegen, marginale bedreiging voor het publiek, waarbij de omvang van het probleem van plasticvervuiling feitelijk verborgen blijft door de grote oliemaatschappijen. Hierdoor kan het ‘gewoon’ een zoveelste worden in een eindeloze lijst van ‘relatief minder urgente’ milieuproblemen waarvan we onze blik schuldig afwenden.

Eén reden waarom we er niet naar willen kijken, is dat een effectieve reactie deprimerend onmogelijk lijkt, wat leidt tot de apathische conclusie dat we er niets aan kunnen doen.

Maar er is eigenlijk goed nieuws. Nou, oké nu, jij zegt. Eindelijk.

Zoals vaak het geval is, zijn de mensen die oplossingen bedenken voor ogenschijnlijk onoplosbare problemen de dromers onder ons – wetenschappers, ondernemers, proactieve beleidsmensen, fantasierijke leken – en zij zijn druk bezig geweest met het ontwikkelen van ideeën die enorme gevolgen kunnen hebben. Sommigen boeken al tastbare vooruitgang.

Onderschep het spul

Een Nederlandse non-profitorganisatie is betrokken bij het opruimen van plastic afval in de oceaan en uit rivieren, de belangrijkste route waarlangs afval de oceaan bereikt. Het onderscheppen ervan voordat het zelfs maar de oceaan bereikt, is efficiënter dan het stroomafwaarts aanpakken van de gevolgen. Blijkbaar transporteren slechts duizend van de drie miljoen rivieren in de wereld 80 procent van het rivierafval, en deze smerige groep richt zich op elk van hen. En ze zijn nu actief in afgelegen gebieden, zoals Indonesië, Thailand, de Dominicaanse Republiek en Californië.

Zodra het de oceaan bereikt, heeft het afval de neiging zich op vijf belangrijke plaatsen op te hopen – en het ergste, waar de afvalsoep het dikst is, bevindt zich tussen Hawaï en Californië. Diep in het water zuigt een van hun apparaten biljoenen stukjes plastic afval op. Een andere doohickey is een lange U-vormige barrière die het afval naar een retentiezone leidt. De hoeveelheid gevangen plastic afval wordt door hun partnerbedrijven omgezet in producten. Je kunt alle actie in deze video bekijken

***

Over recycling en herbestemming gesproken: een bedrijf dat een bedrijf in Bogota, Colombia, aanbiedt, biedt win-winoplossingen die ook de daklozenpopulatie aanspreken, die alleen al in Bogota op zo’n 10.000 wordt geschat. Conceptos Plasticos, een bedrijf opgericht in 2010, gebruikt plastic afval om het woningtekort op te lossen. Het kwam allemaal voort uit een afstudeerscriptie en de wens van architect Oscar Mendez om een ​​vriend te helpen een huis te bouwen in een afgelegen, enigszins ontoegankelijk gebied.

Mendez vond een manier om plastic afval om te smeden tot sterke, ‘hard als steen’-stenen, die net als Legoblokken bij elkaar blijven zonder lijm. Iedereen kan dus binnen een paar dagen een modern ogend huis (of school of pakhuis) in elkaar zetten. En haal er één uit elkaar en verplaats hem. De blokken zijn aanpasbaar aan elk terrein en klimaat – bestand tegen harde wind en zelfs aardbevingen – zegt Mendez, en kunnen na elke catastrofe opnieuw worden gebruikt. En ze kosten minstens 30 procent minder dan traditionele materialen; Als bonus levert dit alles banen op in de afvalinzameling en -verwerking. Vanuit Bogota heeft deze praktijk zich nu verspreid naar Afrika en India.

Colombia’s Lego Homes – opkomst van de aarde. Fotocredit: Al Jazeera Engels / YouTube

In Ierland heeft de 22-jarige scheikundestudent Fionn Ferreira een methode bedacht om microplastics uit water te verwijderen met behulp van een magnetische vloeistof genaamd ferrofluid, die bestaat uit magnetische deeltjes. De kleine magnetische deeltjes (op nanoschaal) binden zich aan microplasticdeeltjes en scheiden deze van water. Vervolgens trekken grotere magneten de aan magnetische vloeistof gebonden deeltjes aan. Zijn methode levert geen afval op en er zijn ook geen filters of chemicaliën nodig. Ferreira’s uitvinding kwam onder de aandacht van acteur Robert Downey Jr., die met zijn Footprint Coalition Ferreira hielp een prototype te maken. Ferreira (nu werkzaam bij de Universiteit van Texas) heeft zijn zinnen gezet op het aanpassen van zijn methode aan waterzuiveringsinstallaties over de hele wereld.

Zweden biedt een het nieuwste van het nieuwste recyclingapparatuur – de Site Zero-fabriek. Kijk hier hoe 12 verschillende soorten plastic door een gigantisch doolhof van goten en transportbanden stuiteren, waardoor alle verschillende soorten plastic afval van elkaar worden gescheiden. Eerdere recyclingfabrieken konden slechts vijf soorten plastic sorteren, waardoor de rest van het plastic afval werd verbrand, waardoor de CO2-uitstoot in de atmosfeer toenam. Waarom kunnen wij in de VS zoiets niet hebben?

Een Australisch bedrijf, Zero Co, zet plastic afval om in ‘Forever Bottles’ – niet te verwarren met die vervelende “forever chemicaliën” (zie hieronder). De gereïncarneerde flessen zijn superstevig, zegt het bedrijf, en zijn gemaakt om een ​​leven lang mee te gaan. Dit bedrijf produceert ook een verscheidenheid aan plantaardige, dierproefvrije, milieuvriendelijke reinigings- en lichaamsverzorgingsproducten voor in stevige flessen.

Zero Co gebruikt gerecycled plastic voor ‘Untrash The Planet’. Fotocredit: ethisch gemakkelijk gemaakt

En uit China – de grootste gebruiker en fabrikant ter wereld van ‘plastics voor eenmalig gebruik’ – komt een manier om het hoofd te bieden aan de universele plaag van producten die dontworpen worden weggegooid en die in de rivieren terechtkomen die ze naar de oceaan brengen – 150 miljoen ton per jaar – waar ze onherstelbare schade aanrichten aan vitale voedselketens. In een experiment voerden drie Chinese steden regelgeving in die online voedselbezorgingsbedrijven verbood bestek voor eenmalig gebruik bij elke bestelling mee te sturen – tenzij die artikelen (zoals plastic messen en houten eetstokjes) expliciet werden gevraagd. Toen een groot Chinees platform voor voedselbezorging – vergelijkbaar met UberEats of DoorDash – ‘geen bestek’ tot de standaardoptie op zijn online bestelformulieren maakte, schoot het percentage ‘geen bestek’-bestellingen omhoog. Gedurende de 27 maanden van het experiment verminderde deze actie het aantal geleverde besteksets met 225 miljoen, waardoor meer dan 4.500 ton afval werd voorkomen en het equivalent van 56.000 bomen werd gered.

Een in Tacoma, Washington gevestigde start-up heeft een apparaat bedacht dat gevaarlijke ‘forever chemicaliën’ (PFAS) uit water verwijdert. PFAS worden gebruikt in voedselverpakkingen, pannen met antiaanbaklaag, waterafstotende kleding en blusschuim. En ze ontsnappen in ons drinkwater en verschijnen zelfs in de menselijke moedermelk. Hier ziet u, in wetenschappelijk onberispelijk proza, hoe het anti-PFAS-systeem werkt:

Het vernietigt de verontreinigende stoffen in een apparaat dat hoge druk en temperatuur kan bereiken… Daaraan voegen ze loog – een ingrediënt in zeep – toe om een ​​bijtende omgeving te creëren. De omstandigheden ontmantelen de PFAS, breken de verbinding aan de kop af, hakken de ruggengraat van koolstofmoleculen in stukken en hakken de fluoridemoleculen af ​​die langs de ruggengraat lopen.

Eerlijk gezegd begrijp ik geen woord van het bovenstaande, maar dit bedrijf won in 2020 een door de EPA gesponsorde PFAS-vernietigingswedstrijd en bouwde zijn eerste prototype twee jaar later. En het werkt.

Wetenschappers werken ook aan natuurlijke, organische manieren om plastic kwijt te raken, zoals plasticetende wormen en bacteriën. Als je dit allemaal een beetje te veel vindt om te slikken, dan moeten er nog veel praktische problemen opgelost worden voordat deze behandelingen op Lilliputter-schaal de wereldomvattende massa plastic afval kunnen gaan aanvallen.

***

Maar hier is de vraag van 64 miljoen ton: zelfs als al deze innovaties werkelijkheid worden, kunnen ze dan gelijke tred houden met de tonnen nieuwe plastic artikelen die dag en nacht worden geproduceerd? Deze kop van Zakelijk Groen – “Vooruitgang bij het aanpakken van plastic afval dat ‘bijna onzichtbaar’ is, zoals het record van 220 miljoen ton dit jaar voorspelde” – bevestigt alleen maar dat we nog een lange weg te gaan hebben. Fabrikanten van kunststoffen, vooral kunststoffen voor eenmalig gebruik, moeten ervan worden overtuigd – of gedwongen door nieuwe wet- en regelgeving – om zich verantwoordelijk te gedragen.

Ondertussen is er, ondanks een groeiend gevoel van nutteloosheid, eigenlijk genoeg dat ieder van ons kan doen om de planeet te helpen redden en tegelijkertijd onszelf te beschermen.

Gemakkelijke manieren om uzelf te beschermen

Ik dacht dat u misschien graag enkele suggesties zou zien om uw eigen blootstelling aan microplastics tot een minimum te beperken en om de manieren te verminderen waarop u – samen met de rest van ons – de levensvatbaarheid van de enige thuisplaneet die we hebben bedreigt. (Sommige van de onderstaande tips zijn afkomstig van Plastic Pollution Coalition (PPC), een netwerk van groepen die aan het probleem werken.)

Een korte lijst met do’s en don’ts:

Stel plastic dingen niet bloot aan heet water, omdat hierdoor biljoenen microscopisch kleine deeltjes vrijkomen.

Gebruik het niet eens papier kopjes. In heet water komen microplastics uit de voering van papieren bekertjes vrij.

Plaats geen plastic bakjes in de magnetron. Bij het in de magnetron zetten van plastic komen miljoenen polymeerbits vrij.

Gebruik geen teflon (het is giftig) potten en pannen. Gebruik roestvrij staal, ongecoat keramiek en gietijzer.

Koop geen plastic speelgoed voor baby’s of kinderen. Probeer in plaats daarvan ongeverfd, onbehandeld houten speelgoed te vinden.

Koop geen plastic dingen voor uw huisdieren. Zie Plasticvrije dierenverzorging.)

Koop producten die in glazen containers worden geleverd – en bewaar die containers voor hergebruik.

Gebruik wel herbruikbare zakken. Zelfs grote kunnen worden opgevouwen zodat ze in een handtas of broekzak passen.

Probeer wel producten van natuurlijke vezels te kopen, zoals 100 procent biologisch katoen, hennep, bamboe, wol en andere dierlijke vezels. (Door de mens gemaakte materialen, zoals spandex en polyester, zijn grote vervuilers van kleine plastic stukjes.)

***

Er is eigenlijk zoveel dat je kunt doen. En daarin schuilt een probleem. Omdat het zo kan voelen te veel. Als een grote transformatie van de manier waarop je leeft en werkt, een complete revisie van soep tot noten. Want laten we eerlijk zijn: kunststoffen zijn overal en betrokken bij alles wat we doen.

Het is dus moeilijk om zelfs maar te weten waar je moet beginnen en het is heel gemakkelijk om je handen op te steken. Zelfs de ‘gemakkelijke’ dingen die hierboven worden gesuggereerd, kunnen heel ‘eet je broccoli’ aanvoelen.

Maar ondertussen is dit mijn gedachte: begin met iets, begin klein, begin beheersbaar. Je gaat wat melk kopen – koop het merk in de glazen container in plaats van in het plastic. Dat is niet moeilijk. En zie je hoe dit werkt? Het is een markteconomie (meestal, tenminste waar de monopolisten niet de boventoon voeren), en als je meer melk in glas en minder in plastic gaat kopen, zullen de melkmensen daar snel genoeg achter komen – nadat ze de uitstulping en deuk hebben opgemerkt. respectievelijk in hun bedrijfsresultaten – en je zult meer melk in glas gaan zien.

Dat soort verandering is eigenlijk heel eenvoudig, vergt niet veel opoffering, en kan diepgaande resultaten opleveren. Onlangs merkte ik dat een buitenpost van Panda Express was veranderd van plastic naar houten vorken. Ik vroeg me af of de overstap puur altruïstisch was of was ingegeven door inbreng van klanten of misschien een NGO. Het maakt niet echt uit. Het komt erop neer dat er veel manieren zijn om de situatie te verbeteren die geen grote offers vereisen. Net zoals het de taak van wetenschappers is om technologische innovaties te vinden, is het ook onze taak om ze te vinden en te delen.

Plastic is een megadilemma, en we knabbelen alleen maar aan de randen ervan. Maar met een beetje consequent knabbelen en veel knabbelen kom je al een heel eind.