Advies | Kunst uit Guantánamo verbreekt de stilte in de machtshallen

Van de verre oevers van Guantánamo Bay tot het hart van het Europees Parlement in Brussel ontstaat een krachtige tentoonstelling met de titel ‘Guantánamo: Kunst in gevangenschap’, die de stilte verbreekt die lange tijd de beruchte Amerikaanse militaire gevangenis heeft gehuld. De tentoonstelling, die aangrijpende verhalen van de gevangengenomen mannen weergaf, demonstreerde de kracht van kunst om de angstaanjagende beelden van de pijn en het lijden die zij hebben doorstaan ​​tot leven te brengen.

Toen ik de tentoonstelling bijwoonde en er een presentatie over gaf, omarmde ik mijn identiteit als gedetineerde 441 – een gevangene die werd geclassificeerd als de ergste van de ergste, maar die niettemin en tegen alle verwachtingen in voor de tweede keer werd verwelkomd in het parlement van de Europese Unie om een ​​ander verhaal te vertellen. van Guantánamo – de verhalen van de mannen. Ons verhaal.

Guantánamo is voor de tweede keer aanwezig in het EU-parlement; de eerste keer was vorig jaar toen twee Ierse leden van het Europees Parlement (EP-leden), Clare Daly en Mick Wallace, een speciale conferentie over Guantánamo organiseerden. Het belang van de bijeenkomst kan niet genoeg worden benadrukt. Ze werd beschreven als de “belangrijkste bijeenkomst op Guantánamo”, en onderstreepte de ernst van de voortdurende mensenrechtenstrijd. Het bood een platform aan voormalige gevangenen, slachtoffers van de slachtoffers van 11 september, voormalig kamppersoneel, de voormalige speciale rapporteur van de Verenigde Naties voor Guantánamo, advocaten, activisten en pleitbezorgers om hun stem te verheffen tegen wreedheden begaan in naam van gerechtigheid.

Zelfs toen we geïsoleerd waren van de rest van de wereld en niets in onze kooien hadden, gebruikten we appelstengels als potloden en piepschuimbekers en -schelpen als ons papier, we tekenden bloemen.

De kern ervan waren verhalen uit de eerste hand over de verschrikkingen van Guantánamo. Voormalige gevangenen en militair personeel, waaronder ex-legerkapitein en moslimaalmoezenier James Yee, deelden verhalen over detentie, marteling en veerkracht. Hun verhalen herinnerden ons aan de menselijke tol van detentie voor onbepaalde tijd en de dringende behoefte aan gerechtigheid en verantwoordelijkheid.

In het Europees Parlement klonk een klinkende boodschap: we zullen niet rusten voordat Guantánamo gesloten is en de rechten van ieder individu geëerbiedigd zijn. Dit was niet zomaar een bijeenkomst; het symboliseerde de toewijding van de blijvende menselijke geest aan gerechtigheid. Moge de impact ervan toekomstige generaties inspireren om te vechten voor wat juist en rechtvaardig is.

Terwijl stemmen de zaal vulden, ontstond er een collectieve oproep tot actie. De aanwezigen werden aangespoord de realiteit van Guantánamo onder ogen te zien en verantwoordelijkheid voor de misdaden te eisen. Door middel van krachtige getuigenissen benadrukten zij het lot van de gedetineerden en de noodzaak om daders ter verantwoording te roepen.

Het “Sluit Guantanamo!” gebeurtenis was een strijdkreet voor degenen die geloven in de waardigheid en waarde van ieder mens. Het herinnerde ons eraan dat zwijgen gelijk staat aan medeplichtigheid en spoorde ons aan gerechtigheid te blijven eisen totdat Guantánamo gesloten is en gerechtigheid voor iedereen zegeviert.

Kunst was altijd aanwezig in Guantánamo, zelfs in de eerste dagen van 2002, toen de Amerikaanse regering haar eerste gevangenen naar Camp X-Ray stuurde. Zelfs toen we geïsoleerd waren van de rest van de wereld en niets in onze kooien hadden, gebruikten we appelstengels als potloden en piepschuimbekers en -schelpen als ons papier, we tekenden bloemen. Later gebruikten we toiletpapier, theepoeder en zeep om te tekenen en poëzie te schrijven.

Natuurlijk was elke vorm van artistieke expressie, vooral als we op organische wijze manieren vonden om schoonheid te creëren uit de lelijkheid van de gevangenis, altijd in strijd met de kampregels. Kampbeheerders, bewakers en ondervragers namen routinematig ons werk in beslag en straften ons. Ze straften ons ook voor het zingen en dansen. Ze waren bang dat de wij, de monsters waarvan ze ons hadden gemaakt, elkaar geheime berichten stuurden, in plaats van manieren te vinden om met de wreedheid van detentie en marteling om te gaan. Artistieke expressie zorgde ervoor dat we ons menselijk voelden op een plek die ontworpen was om ons van onze waardigheid te beroven.

Vóór 2010 was het gebruikelijk dat kunst werd geïntegreerd in verhoorsessies binnen de kamers. Kunstwerken die tijdens deze sessies werden geproduceerd, werden routinematig in beslag genomen, hergebruikt als bewijsmateriaal en dienovereenkomstig geclassificeerd. Een illustratief voorbeeld is een schilderij van Suliman, gemaakt tijdens een ondervragingssessie in 2007, dat voor ondervragers diende als bewijs van zijn artistieke capaciteiten. Het schilderij was voorzien van meerdere rode stempels die de classificatie ervan als “GEHEIM” aanduiden. Suliman schreef zijn volledige naam en de datum in en ondertekende deze in het Arabisch.

In 2010, nadat de voormalige Amerikaanse president Barack Obama een volledige herziening van Guantánamo had bevolen, verbeterden de levensomstandigheden. Voor het eerst sinds de opening mochten we kunstlessen volgen. Natuurlijk waren we op geen enkele manier vrij en om deze lessen te kunnen bijwonen, moesten we vernederende huiszoekingen doorstaan, en daarna werden we in het klaslokaal vastgeketend aan bureaus en stoelen. Hoewel we maar een paar minuten les hadden en het aanbod beperkt was, voorzagen deze lessen ons van een plek waar we ons konden uiten buiten de grenzen van een systeem dat ons criminaliseerde en ons als onherstelbaar behandelde.

We konden de buitenwereld tekenen en schilderen die we het meest misten: de prachtige blauwe lucht, de zee, de bloemen en de natuur. We schilderden onze pijn, onze angst, onze hoop, onze dromen. Na acht jaar van onbepaalde en willekeurige detentie voelden we ons opnieuw verbonden met onze verloren menselijkheid. Elke penseelstreek kleurde een stukje van wie we ooit waren.

Tijdens de regering-Obama mochten we onze kunstwerken naar onze advocaten en families sturen. De reis van de kunstwerken uit Guantánamo was vergelijkbaar met die van ons, en ze bleven niet gespaard van het geweld dat Guantánamo met zich meebrengt.

Elk schilderij dat we maakten, moest een rigoureus proces van beoordeling en censuur door meerdere instanties en afdelingen ondergaan voordat het de gevangenis kon verlaten. Sommige van onze kunstwerken zijn verdwenen, sommige zijn geredigeerd en tot zwijgen gebracht, en sommige hebben de militaire gevangenis verlaten. Was dat schip een boodschap? Vormde de kunst die communiceerde een onmiddellijke bedreiging? Alles wat verdacht is, leidt tot onmiddellijke verdwijning (een doodvonnis). Als kunstwerken de controle van de censuur overleefden, werden ze geregistreerd, genummerd en gestempeld. Maar dat betekende niet dat het kunstwerk later niet in beslag zou worden genomen of meegenomen. Het volstaat te zeggen dat de stempel op de achterkant van de kunst nog steeds herinnert aan het geweld dat we in Guantánamo hebben doorstaan, en dat velen nog steeds ondergaan.

Bovendien stierf er, net als de gevangenen in Guantánamo, een deel van de kunst in Guantánamo. Sommige kunst wordt daar nog steeds bewaard, wachtend om te worden vrijgegeven.

Op een gegeven moment creëerde zelfs de Amerikaanse overheid een kunstgalerie in het kamp om onze kunstwerken tentoon te stellen aan bezoekers en de media. Terwijl kunst ons weer menselijk maakte, gebruikte de kampleiding wat we creëerden om de illusie te wekken dat we menselijk werden behandeld.

Ik was een van de gevangenen die Guantánamo hebben verlaten – meer geluk dan velen die achter de tralies blijven wegkwijnen. Mijn reis naar dit punt – als een vrij man voor het EU-parlement staan, zonder boeien, kettingen en zonder bewakers die me rondsleurden voor de sport – was lang en zwaar. Terwijl ik in mijn oranje shirt voor het eerst naar elk schilderij stond te kijken nadat ik in 2016 werd vrijgelaten, flitsten de herinneringen aan de plek die mij martelde en vasthield door mijn hoofd, terwijl de tranen mijn zicht vertroebelden toen ik weer contact maakte met mijn schilderijen. Het waren echter niet alleen gevoelens van angst die mijn herinneringen vulden, maar ook de veerkracht; de veerkracht waarvan ik toen wist dat die me hier nu zou brengen.

‘Het is fijn om jullie weer te zien, mijn liefsten. Ik ben blij dat we er heelhuids doorheen zijn gekomen. Ik heb jullie gemist.’

Dit zijn allemaal dingen die ik tegen mijn schilderijen zei, die nooit tot een stuk papier kunnen worden gereduceerd, maar die een bewijs zijn van onze strijd om te overleven te midden van onvoorstelbare wreedheid.

Deze suggestieve tentoonstelling, die liep van 2 tot 5 april, overstijgt de fysieke grenzen van de militaire gevangenis en biedt een aangrijpend kijkje in de levens van degenen die gevangen zitten binnen de muren ervan. Elke penseelstreek getuigt van de veerkracht van de kunstenaars, een stil pleidooi voor gerechtigheid. Elk schilderij is een bewijs van overleven, maar tegelijkertijd ook een daad van verzet. We hebben onze geheimen, tranen en hoop toevertrouwd aan de kunst uit Guantánamo.

Terwijl de Amerikaanse regering onze stemmen onderdrukte door in 2017 onze kunstwerken te verbieden en ermee te dreigen onze kunstwerken te verbranden, hebben moedige leden van het Europees Parlement als Stelios Kouloglou, Daly en Wallace onze creaties nieuw leven ingeblazen, deze onderdrukkende maatregelen ter discussie gesteld en onze roep om gerechtigheid versterkt. Het is mij een eer om deze tentoonstelling samen te stellen. ‘Kunst uit Guantánamo’ markeert een historisch moment: een baken van hoop dat de duisternis van geheimhouding en isolement verlicht.

De tentoongestelde kunstwerken variëren van aangrijpende portretten die de diepte van de menselijke ervaring vastleggen tot spookachtige landschappen die de verlatenheid van de opsluiting weerspiegelen. Elk stuk vertelt een verhaal over verbrijzelde dromen, onderdrukte ambities en stemmen die ernaar verlangen om gehoord te worden.

Deze creaties vertellen verhalen over dromen die gevangen werden gezet en aspiraties onderdrukt. Ze dienen als een grimmige herinnering aan de menselijke kosten van beleid dat in geheimzinnigheid is gehuld, en sporen ons aan om ongemakkelijke waarheden onder ogen te zien en verantwoording te eisen.

Terwijl bezoekers door de tentoonstelling navigeerden, werden ze geconfronteerd met ongemakkelijke waarheden: de menselijke gevolgen van beleid dat werd gevoerd in naam van de nationale veiligheid. De kunst werd een oproep tot actie en drong aan op de vraag naar verantwoordelijkheid en het hooghouden van fundamentele beginselen van de mensenrechten.

Onder de collectieve stemmen resoneren vier namen met blijvende veerkracht: Khalid Qassim, Moath Al-Alwi, Tawfiq Al-Bihani en Ammar al-Baluchi. Deze kunstenaars, die al meer dan twintig jaar gevangen zitten in Guantánamo, ondanks dat drie van hen zijn vrijgesproken voor vrijlating, blijven met hun kunst het onrecht trotseren, zonder dat hun geest wordt gebroken door het verstrijken van de tijd. Hun kunst, bloedend achter de tralies, belichaamt de onwrikbare geest van veerkracht tegenover onrecht.

Onder de bezoekers van de tentoonstelling bevonden zich Guantánamo-advocaten Alka Pradhan en marineluitenant Jennifer Joseph, die verschillende gevangenen vertegenwoordigen. Tijdens een paneldiscussie wierp Pradhan licht op de juridische complexiteit rond Guantánamo en merkte op: “Het is diep ontroerend om getuige te zijn van de veerkracht en menselijkheid van mannen die onvoorstelbaar lijden hebben doorstaan. Deze tentoonstelling dient als een aangrijpende herinnering aan de aanhoudende crisis in Guantánamo en onderstreept de dringende noodzaak van mondiale eenheid om een ​​einde te maken aan deze wreedheid.”

De impact van ‘Art from Guantánamo’ overstijgt de muren van de tentoonstellingsruimte. Het diende als een oproep om deze verhalen verder te brengen, om te pleiten voor gerechtigheid en vrijheid daarbuiten. Laten we de stemmen versterken van degenen die gerechtigheid zoeken en spreken over veerkracht ondanks hun opsluiting. Moge deze tentoonstelling gesprekken aanwakkeren die tot actie leiden – een collectieve eis voor de sluiting van Guantánamo en een hernieuwde inzet voor verantwoordelijkheid.

Dit is een unieke kans om uit de eerste hand getuige te zijn van de blijvende menselijke geest ondanks onvoorstelbare ontberingen. Laten we er samen voor zorgen dat deze verhalen gehoord worden en dat de strijd voor gerechtigheid voortduurt.

Momenteel zitten er nog steeds dertig mensen gevangen in Guantánamo, van wie er zestien zijn vrijgelaten. Ondanks pogingen om de situatie aan te pakken, blijven er echter berichten over misbruik in de gevangenis. Vorige maand gingen gevangenen in Guantánamo in hongerstaking uit protest tegen de mishandeling en mishandeling die zij ondergaan, maar de Amerikaanse regering blijft dergelijke berichten onderdrukken en ontzegt journalisten de toegang tot de gevangenis voor nauwkeurige berichtgeving.

Tijdens haar bezoek aan Guantánamo vorig jaar uitte de voormalige speciale VN-rapporteur Fionnuala Ní Aoláin grote zorgen over de behandeling van gevangenen. Haar rapport belicht alarmerende kwesties zoals de aanhoudende detentie van personen zonder proces, de beperkte toegang tot gezondheidszorg en het mogelijke gebruik van martelmethoden, waaronder langdurige perioden van eenzame opsluiting. Bovendien benadrukte ze het ontbreken van goede juridische procedures, waarbij ze de aandacht vestigde op de langdurige gevangenneming van personen zonder formeel proces.

Guantánamo symboliseert onrecht, marteling en machtsmisbruik. Het is waar menselijkheid en schoonheid ter dood worden veroordeeld. De tentoonstelling ‘Kunst uit Guantánamo’ in het Europees Parlement brengt echter een andere boodschap over: een boodschap van overleven. Daarom moeten we gehoor geven aan de oproep tot actie voor gerechtigheid en verantwoordelijkheid die diep verankerd is in elk van de schilderijen. Omdat we getuige zijn geweest van de krachtige verhalen van de mannen, moeten we ervoor zorgen dat ze nooit meer het zwijgen worden opgelegd en daarbij moeten we ons inzetten voor het nastreven van gerechtigheid, waardigheid en vrijheid voor iedereen.